Systemisch bekeken:
Wat gebeurt er met jou als jij jezelf kleiner maakt en de ander op een voetstuk zet?
In relaties met anderen willen we vaak de verbinding houden. Wij willen erbij horen, gezien worden en geliefd zijn.
Misschien herken je het wel? Je past je toch weer aan, je houdt je in, neemt minder ruimte in dan je eigenlijk zou mogen.
Je maakt jezelf structureel kleiner in het contact met de ander, misschien wel uit loyaliteit, angst of de behoefte om goedkeuring te krijgen. Dan ontstaat er schreefgroei. Je plaats de ander (onbewust) op een voetstuk. Zij worden 'groter', jij 'kleiner.
En je blijft maar geven en geven, tijd, aandacht, ruimte en energie, maar durft misschien wel niets terug te vragen of te ontvangen. Misschien omdat je bang bent om als 'te veel' te worden gezien. Of omdat je diep van binnen denkt dat je het niet waard bent.
Je raakt steeds meer uitgeput, gefrustreerd...Er ontstaat steeds meer disbalans tussen jou en de ander. Je laat de ander 'groter' zijn, wijzer, belangrijker ook al voelt het niet goed.
Pas als jij weer op jouw plek gaat staan, naast diegene. Niet groter, niet kleiner kan de relatie weer stromen. Dan kan jij geven en ontvangen en ontstaat er meer balans.
In je relatie met je ouders is er een ander balans van geven en nemen. Daar is het dat ouders geven en kinderen nemen.
Voel jij ook onbalans in contact met anderen? Loop je ergens tegen aan in het contact met anderen? Denk aan vrienden, collega's etc.
Of wil je een tafelopstelling van je gezin van herkomst of je huidige gezin?
Voel je welkom en neem gerust contact met mij op.
Stuur me een DM of stuur een email naar info@tanjakikkert.nl.
En dan kijken we naar de situatie zodat jij weer op jouw plek kunt gaan staan.
Reactie plaatsen
Reacties