Van de week was in Meppel de avondvierdaagse. We staan langs de kant om onze nichtjes, buren en andere bekenden te supporten.
Op deze prachtige en zonnige avond geven we al high five 's, boks en wordt er al geknuffeld.
Zo komt ook onze buurmeisje met haar twee vriendinnetjes naar ons toelopen. Met mijn buurmeisje en 1 van haar vriendinnetjes knuffelen en zeggen we snel even wat. In mijn ooghoek zie ik het ander vriendinnetje staan, met prachtig rood haar, op het looppad.
We laten elkaar los en ze rennen enthousiast terug naar hun wandelgroepje.
Het andere meisje, op het pad, blijft nog steeds staan en heeft haar ogen alleen op mij gericht. Ik ken haar niet, weet niet hoe ze heet.
Er lopen mensen tussen ons in, er is een flink looptempo maar zij blijft stokstijf staan daar op het pad. Ik zie haar....
Ik maak met haar contact en zeg hoi met een glimlach. Geen reactie maar zoals het gaat spreid ik vanzelf mijn armen en zak ik iets door mijn benen en vraag aan haar 'wil jij misschien ook een knuffel? Ze komt in beweging en loopt recht in mijn armen. Ik omarm haar en we knuffelen. Ik voel haar lijf ontspannen en ik fluister 'dank je wel voor je knuffel' en laat haar los. Ze rent meteen naar haar vriendinnetjes.
Ze had geen woorden maar er is heel veel gezegd.
Dapper meisje, je bleef daar staan op het pad en bleef net zolang tot je kreeg wat je wilde. Je was totaal niet onder de indruk wat er om je heen gebeurde.
Een ontmoeting met alleen jij en ik.
Lieve groetjes,
Tanja
Reactie plaatsen
Reacties